Współcześnie, w dobie przeciążenia informacyjnego, kryzysu środowiskowego i relatywizacji etycznej uczniowie mogą doświadczać dysonansów poznawczych czy nawet zagubienia aksjologicznego. Można nawet powiedzieć, że zagubienie stanowi standardowy schemat poznawczy współczesnego młodego pokolenia. W tej sytuacji na znaczeniu zyskuje kształtowanie pozytywnego myślenia wielobiegunowego, które polega na umiejętności zmiany perspektywy spojrzenia na rzeczywistość, nauce odróżniania wartości, selekcjonowania i zarządzania własnymi wyborami życiowymi czy też własną postawą. W efekcie powstaje silna potrzeba przejmowania odpowiedzialność za siebie i swoje otoczenie społeczne. Ułatwiają to techniki obserwacji rzeczywistości i interpretacji znaczenia elementów tworzących chaos. Kluczową kwestią staje się paradoksalnie myślenie kreatywne, które służy rozwiązywaniu problemów, gdyż osoba opanowująca te kompetencje jest się w stanie wyobrazić sobie, zaprojektować i zrealizować pozytywne rozwiązanie pojawiających się problemów na poziomie indywidualnym i społecznym. Osoba taka jestem aktorem, realizatorem zmiany rzeczywistości. Dokonuje tego przez osiąganie celu, jakim jest tworzenie modeli złożonej wielowątkowej rzeczywistości, którą określa się w koncepcjach takich, jak np. VUCA (zmienność, niepewność, złożoność, niejednoznaczność). Jest to umiejętność odnajdowania światła w tunelu i przekonania innych osób do podobnej, pozytywnej wizji. Bazuje to na wyobrażeniu rozwiązania, które jest wyjście z trudnych tej sytuacji. Ta zmiana modelu myślenia jednokierunkowego na myślenie wielobiegunowe to odnalezienie ładu i harmonii w chaosie, to trening wielowątkowej percepcji oraz umiejętność znalezienia autorskiej wersji nowego ładu. Jest to znajdowanie nadziei, tworzenie wizji, przekazywanie jej w formie narracji innym ludziom i budowanie pozytywnych rozwiązań we współpracy z nimi. Taka postawa etyczna staje się bardzo ważnym wyzwaniem dla nauczycieli i wychowawców pracujących ze współczesną młodzieżą.